کد مطلب:212993 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:251
سفرهای امام صادق در دوران خلافت سفاح
سفاح اولین خلیفه عباسی است كه شهر حیره واقع در نزدیكی كوفه را پایتخت قرار داد. او چهار سال بیشتر حكومت نكرد. سفاح بیشتر دوران حكومتش را به پاكسازی مخالفان و جنگ های پراكنده با امویان پرداخت. او به شدت از امام صادق(ع) بیم داشت. لذا در اواخر حكومت خود، آن حضرت را به حیره احضار كرد.
كوفه پایگاه تاریخی تشیع بود. حدود 900 راوی حدیث در مسجد كوفه سرود حدثنی جعفر بن محمد [1] می سرودند. كوفه پایگاه اصحاب خاص امام صادق(ع) و پدرش بود، پایگاه زراره، جابر جعفی، محمد بن مسلم، ابان بن تغلب و.... امام صادق(ع) هنگام ورود به كوفه با استقبال عظیم مردم مواجه شد. یكی از اصحاب آن حضرت در این باره می گوید: به خاطر شدت ازدحام مردم نتوانستم خدمت آن حضرت شرفیاب شوم تا این كه در روز چهارم ورود آن حضرت به كوفه، ایشان مرا در میان جمعیت دید و مرا به نزد خود فراخواند. [2] .
سفر امام صادق(ع) به درازا كشید. آن حضرت در آغاز سفر در فضای آزادتری بودند; به گونه ای كه ملاقات مسلمانان با آن حضرت اوضاع را كاملاً به ضرر حكومت نوپای عباسیان پایان بخشید. متاسفانه اطلاعاتی از این سفر به دست ما نرسیده است. منصور در مجلس سفاح از امام صادق(ع) پرسید:
ای ابوعبدالله، چرا شیعیان به راحتی در بین مردم شناخته می شوند؟ امام فرمود: به خاطر حلاوت و شیرینی ایمانی كه در سینه های آن ها ست، آن را آشكار ساخته، زود شناخته می شوند. [3] از ویژگی های این سفر این است كه: امام صادق(ع) در دوره سفاح كه خفقان كم تر بود، نیز در تقیه بسیار شدید قرار داشتند. حضرت فرمود: مرا نزد سفاح در حیره بردند او از من پرسید: درباره روزه امروز چه می گویی؟ گفتم: شما پیشوای جامعه هستید، اگر روزه بگیری ما هم روزه می گیریم و اگر افطار كنی ما هم افطار می كنیم.
پس او افطار كرد و من هم مجبور به افطار شدم، با این كه به خداقسم! می دانستم آن روز، رمضان بود آن افطار و قضای آن برایم سهل تر بود از این كه گردنم زده شود و خدا عبادت نگردد. [4] .
سفاح در اواخر حكومتش امام صادق(ع) را تحت نظر شدید قرار داد.
یكی از شیعیان به حیره آمده بود تا پاسخ سوالی شرعی را از آن حضرت بپرسد، اما امام تحت نظر شدید بود. و او در مانده بود كه از چه راهی نزد آن حضرت برود.ناگهان چشمش به خیار فروش پشمینه پوش افتاد. با مبلغی قابل توجه همه خیارها را خرید و لباسش راامانت گرفت و بدین ترتیب نزد امام صادق(ع) رفت. [5] سرانجام سفاح مجبور شد امام را به مدینه باز گرداند، تا ایشان را از مركز شیعه دور كند.
كوفه پایگاه تاریخی تشیع بود. حدود 900 راوی حدیث در مسجد كوفه سرود حدثنی جعفر بن محمد [1] می سرودند. كوفه پایگاه اصحاب خاص امام صادق(ع) و پدرش بود، پایگاه زراره، جابر جعفی، محمد بن مسلم، ابان بن تغلب و.... امام صادق(ع) هنگام ورود به كوفه با استقبال عظیم مردم مواجه شد. یكی از اصحاب آن حضرت در این باره می گوید: به خاطر شدت ازدحام مردم نتوانستم خدمت آن حضرت شرفیاب شوم تا این كه در روز چهارم ورود آن حضرت به كوفه، ایشان مرا در میان جمعیت دید و مرا به نزد خود فراخواند. [2] .
سفر امام صادق(ع) به درازا كشید. آن حضرت در آغاز سفر در فضای آزادتری بودند; به گونه ای كه ملاقات مسلمانان با آن حضرت اوضاع را كاملاً به ضرر حكومت نوپای عباسیان پایان بخشید. متاسفانه اطلاعاتی از این سفر به دست ما نرسیده است. منصور در مجلس سفاح از امام صادق(ع) پرسید:
ای ابوعبدالله، چرا شیعیان به راحتی در بین مردم شناخته می شوند؟ امام فرمود: به خاطر حلاوت و شیرینی ایمانی كه در سینه های آن ها ست، آن را آشكار ساخته، زود شناخته می شوند. [3] از ویژگی های این سفر این است كه: امام صادق(ع) در دوره سفاح كه خفقان كم تر بود، نیز در تقیه بسیار شدید قرار داشتند. حضرت فرمود: مرا نزد سفاح در حیره بردند او از من پرسید: درباره روزه امروز چه می گویی؟ گفتم: شما پیشوای جامعه هستید، اگر روزه بگیری ما هم روزه می گیریم و اگر افطار كنی ما هم افطار می كنیم.
پس او افطار كرد و من هم مجبور به افطار شدم، با این كه به خداقسم! می دانستم آن روز، رمضان بود آن افطار و قضای آن برایم سهل تر بود از این كه گردنم زده شود و خدا عبادت نگردد. [4] .
سفاح در اواخر حكومتش امام صادق(ع) را تحت نظر شدید قرار داد.
یكی از شیعیان به حیره آمده بود تا پاسخ سوالی شرعی را از آن حضرت بپرسد، اما امام تحت نظر شدید بود. و او در مانده بود كه از چه راهی نزد آن حضرت برود.ناگهان چشمش به خیار فروش پشمینه پوش افتاد. با مبلغی قابل توجه همه خیارها را خرید و لباسش راامانت گرفت و بدین ترتیب نزد امام صادق(ع) رفت. [5] سرانجام سفاح مجبور شد امام را به مدینه باز گرداند، تا ایشان را از مركز شیعه دور كند.
[1] رجال نجاشي، ص 28.
[2] موسوعة الامام الصادق(ع)، قزويني، ج 3، ص 231.به نقل از فرحه الغري، ص 59.
[3] بحارالانوار، ج 47، ص 166.
[4] كافي، ج 4، ص 82، حديث 7.
[5] بحارالانوار، ج 47 ص 171.